Historia Asi:
“Nie lubiłam wchodzić do pokoju syna, bo wszystko się z tego pokoju wylewało. Bywało nawet tak, że na podłodze brakowało miejsca na wspólną zabawę. To nie jest zaskakujące, że Przemek też nie chciał tam spędzać czasu. Rezultatem było to, że zabawki często lądowały w salonie. Oczywiście wspólne zabawy w salonie są super, ale wspólne chwile z mężem we 2 są równie ważne.

To co dał mi kurs, to na pewno ramy działania. Z bezkresnego oceanu możliwości, inspiracji ja W KOŃCU wiedziałam jak zacząć. Pojawiły się konkretne patenty, rozwiązania, które mogłam jakby przymierzyć do naszego pokoju. W ogóle ZOBACZYĆ czego by tam Przemek potrzebował, skupić się też na jego potrzebach. Również pod kątem tego, że dziecko rośnie, jego potrzeby też się zmieniają. To co zrobiliśmy jakiś czas temu już było niadekwatne. I naprawdę. Ala i te Twoje rozwiązania dla osoby, która ma inne mocne strony niż orientację w przestrzeni SPOKOJNIE to ogarnie. I naprawdę krok po kroku, w rytmie, ja mogłam sobie działać, zmieniać, testować, robić EWOLUCJĘ, a nie rewolucję. Każdego dnia COŚ i ja każdego dnia też lepiej rozumiałam ten proces i to było super. Ten pokój już nas cieszy, Przemka też cieszy. Widzę, że dużo chętniej spędza tam czas, fajniej organizuje tam sobie zabawę. A tak naprawdę to jeszcze nie koniec! Jeszcze szlify, dekoracje i jeszcze ostatnie przekręcenia półek przed nami, a ja już widzę różnicę.”